Pierwsze wzmianki o rodzinie Pinocci pochodzą z XIV w.
Odnotowane są w archiwum miejskim miasta Sienna we Włoszech .
Protoplasta rodu Jan Pinocci żyjący pod koniec XV w wieku , przywódca
opozycji zwalczającej tyranię Pandolfa Petrucci w roku 1520 zmuszony był
opuścić rodzinne miasto
i przeniósł się do leżącej na północ Luki, miasta
położonego w pięknej Toscanii. W roku 1598 prawnuk Jana , Paolo Pinocci
otrzymał honorowe obywatelstwo miasta Luki . Z początkiem XVII w
w Luce przychodzą na świat Gasparo ( Kacper),Girolamo ( Hieronim ),
Mikołaj, Józef i Rozalia . Ich ojciec otrzymał od cesarza Ferdynanda III
wydany 4.01.1643 r "Indygenat" w którym wspomina się zasługi jego
przodków świadczone cesarzom niemieckim i kontynuowane przez samego
Paola i jego synów. Rodzina Pinocci trudniąca się kupiectwem , prowadziła
w tym czasie rozliczne interesy na terenie całej ówczesnej Europy.
Przybycie Pinoccich - Hieronima , Kacpra , Mikołaja do Polski nie nastąpiło
bezpośrednio, poprzedzone było kontaktami z Wiedniem, bo tam przebywał
ich ojciec. Drogę do Polski mieli częściowo utorowaną przez licznych
swych rodaków a nawet i krewnych , od strony matki . Ostatecznie w Polsce
osiadają w latach trzydziestych XVII wieku , oczywiście w Krakowie
skupisku włoskiej emigracji . Tu rozpoczynają swoją bogatą działalność,
Hieronim - polityczną i naukową , Kacper - kupiecką, Mikołaj w sferze
duchowieństwa katolickiego .
W dn.3.09.1651 r Hieronim nabywa na Śląsku dobra Dziećkowice , jest to
data przybycia Pinoccich na Śląsk. W roku 1662 Hieronim otrzymuje na
sejmie w Krakowie z rąk Jana Kazimierza "Indygenat" za szczególne zasługi
poniesione dla Polski . Hieronim wspólnie z Kacprem prowadzą rozliczne
interesy kupiecko - handlowe na terenie Polski
i Europy do lat 70 - tych
XVII wieku . Następne pokolenia Pinoccich tj. synowie i wnuki Hieronima
i Kacpra wychodzą z szeregów zamożnych mieszczan zajmując się
prowadzeniem gospodarki we własnych dobrach w Dziećkowicach i Kobiórze.
Na przełomie XVII i XVIII wieku rozpoczął się jeden z najgorszych
okresów w historii Śląska
i Ślązaków. Po najeździe Króla Pruskiego
Fryderyka II i zawarciu przez niego układu w Berlinie 1742 r , Śląsk
przeszedł pod panowanie pruskie , które już w swych początkach
doprowadziło do upadku gospodarczego. Mnożyły się bunty i ruchy chłopskie
krwawo tłumione przez wojsko. Chociaż te miejscowości w których przyszło
żyć następnym pokoleniom Pinocych znajdowały się w Wolnym Stanowym
Państwie Pszczyńskim pod panowaniem Turzonów i Promniców a od 1827 r
Księstwie Pszczyńskim pod panowaniem Książąt Anhalt- Coethen
i Hochbergów , to wszystkie zawirowania zarówno polityczne jak
i gospodarcze również ich nie ominęły .
Z początkiem XVIII wieku w Kobiórze rodzina Pinocy prowadzi kilkuhektarowe gospodarstwo rolne obok książęcych stawów rybnych, wspomina o tym kronika Gminy Kobiór. Z Kobióra kolejne pokolenia przenoszą się do Cielmic , Suszca, Wisły Małej , Wisły Wielkiej, Kobielic, Pszczyny, Piasku , Gostyni , Łazisk. W 1806 roku w Dziećkowicach umiera ostatni z potomków męskich linii Dziećkowickiej Jan Ernest .
Z końcem XIX i początkiem XX wieku poszczególni członkowie rodziny dali się poznać nie tylko jako gospodarze ale również jako działacze społeczności lokalnej i nie tylko. Franciszek Pinocy był profesorem Gimnazjum Muzycznego w Cieszynie oraz autorem Zbioru Pieśni Śląskich wydanego w 1895 r, Jakub Pinocy był przewodniczącym Rady Miasta Łaziska, Wawrzyniec Pinocy wójtem miejscowości Wyry.
W pierwszej wojnie Światowej ze śląskich rodzin Pinocych zginęło 13 osób na frontach całej Europy, w tym czterech synów Wawrzyńca z Wyr. Również w drugiej wojnie światowej poszczególni członkowie rodzin przemierzali szlaki bojowe i to w różnych armiach, taki był los Ślązaków. Bernard Pinocy z Orzesza był w Katyniu ,następnie z armią Andersa wyszedł z Rosji , walczył w Palestynie i pod Monte Casino , Alfons Pinocy z Wisły Małej po klęsce wrześniowej 1939r został wraz z innymi polskimi żołnierzami internowany w węgierskim obozie Esztergom, Józef Pinocy z Łazisk przeszedł jako żołnierz niemiecki niewolę rosyjską na Syberii .
Rodzina Pinocych miała i ma swoich przedstawicieli w kościele katolickim : Aleksander Pinocci , był zakonnikiem w klasztorze Karmelitów przez 63 lata, Rafał , protonotariusz apostolski ,kustosz kolegiaty św. Michała w Krakowie na Wawelu, Teresa Pinocci w klasztorze bernardynek , Rozalia Pinocci w klasztorze benedyktynek , Paweł Pinocci jezuita, Franciszek Pinocy franciszkanin , Edward Pinocy zakonnik - - misjonarz , zmarł w Brazylii, Emilia Pinocy zakonnica - misjonarka zmarła również w Brazylii, Benedykt Pinocy zakonnik w Niemczech . Obecnie rodzina nasza rozsiana jest na kilku kontynentach , poszczególni członkowie rodziny mieszkają w Niemczech, Austrii , Francji, Anglii . Kanadzie, Stanach Zjednoczonych i w Afryce.
Tak w skrócie przedstawiona historia naszego rodu najpierw Włoskiego a później Śląskiego nie oddaje wszystkiego co działo się w rodzinie na tle burzliwej historii Europy , Polski i Śląska. Ale chciałbym zachęcić Państwa i równocześnie uświadomić , że zgłębianie wiedzy o swoich korzeniach, o kulturze przodków , hołdowaniu pewnych tradycji i przekazywaniu tego następnym pokoleniom, sprawi że będziemy bogatsi o wartości których nie da się wycenić. A żyjemy na początku XXI wieku w dobie komputerów i trójkolorowej pasty do zębów i o takich sprawach zapominamy.
W tej chwili drzewo genealogiczne rodziny począwszy od naszego protoplasty Jana aż do czasów dzisiejszych liczy sobie około 3000 osób z tego 450 osób nosi nazwisko Pinocy . Przygotowywana jest do wydania kronika "Rodziny Pinocy" która ukaże się w 2002 roku i w związku z tym zwracam się z prośbą do wszystkich krewnych o udzielenie mi informacji dotyczących swoich starszych pokoleń co przyczyni się do jeszcze dokładniejszego rozbudowania i jednocześnie wzbogacenia kroniki , stanie się ona tym samym cenniejszym materiałem historyczno rodzinnym dla przyszłych pokoleń.